دوره علایم نگارشی برای آشنایی با مشکل اصلی و بزرگ در شروع نویسندگی است. تنها تفاوت بین گفتگو و نویسندگی در همین علایمی است که در صحبت‌های روزانه هیچ مشکی با آنها نداریم، اما ناخودآگاه استفاده می‌کنیم. اما به محض این‌که می‌خواهیم آنها را به خودآگاه بیاوریم و روی کاغذ بریزیم، مشکلات شروع می شوند.
علایم نگارشی از زمانی وارد دستور زبان شد که نوشتن به وجود آمد. تا قبل از آن، زبان در ابتدا آواهایی بود که بین انسان‌ها گفته می‌شد. این آواها کم کم شکل کلمه گرفتند و ارتباط شکل گرفت. ارتباط کلامی فقط بین دو یا چند نفری اتفاق می‌افتاد که با همدیگر در فاصله فیزیکی نزدیکی بودند. دو نفری که همدیگر را نمی‌دیدند، ارتباط کلامی هم نداشتند.
دوره علایم نگارشی و گفتگو به کاغذ
با ورود الفبا و نگارش متن‌ها، ماجرا کمی عوض شد. حالا دو نفری که همدیگر را نمی‌دیدند، می‌توانستند با همدیگر صحبت کنند. دیگر خبری از زبان بدن، ایما و اشاره و حرکت‌های چشم و ابرو نبود که بخشی از پیام منتقل بشود. چه چیزی باید جایگزین این‌ها می‌شد؟ علایم نگارشی و شیوه استفاده از آنها.
.